Recensie: Besties voor altijd - Mirjam Mous
Het verhaal
Wat moet je doen als je bestie in de paskamer van een superdure winkel uit haar jurk knapt? Als ze haar moeder een beautymasker van boetseerklei geeft? Of als ze haar geheime aanbidder ontmaskert en hij totáál niet blijkt te zijn wie ze hoopte? Teddie en Maud zijn besties. Maud kan gewoon lopen, maar Teddie niet. Ze heeft haar rolstoel de Tedmobile genoemd, naar de Batmobile van Batman, want ze is gek op actiefilms. Voor Maud en Teddie is de Tedmobile de gewoonste zaak van de wereld. Net als zo veel meiden gaan ze samen shoppen, dansen, schaatsen, babysitten en lachen ze heel wat af.
Besties voor altijd is een heerlijk meidenavontuur voor echte Tina-girls én voor de fans van Niki Smit, Manon Sikkel en Maren Stoffels!
Mijn leeservaring
Wat me gelijk opviel waren de mega korte hoofdstukjes. Ik moest een beetje aan de kinderboekenserie 'de kinderen van de grote beer' van Carry Slee denken. Allemaal korte verhalen die toch een doorlopende lijn hebben. Door de korte hoofdstukken/verhalen was het makkelijk om mijn aandacht er bij te houden. Ik denk dat dit boek daarom ook zeer geschikt is voor kinderen die niet zo van lezen houden.
Het lettertype was daarentegen een stuk minder prettig. De combinatie van schreefletters en een hele kleine regelafstand maakten het lezen een vervelend voor mijn ogen. Ik kan me voorstellen dat mensen met dyslexie dit boek aan de kant zouden leggen.
En dat zou jammer zijn. De rolstoel representatie was namelijk supergoed! Teddie zit in een rolstoel maar niks houdt haar tegen. Ze is super avontuurlijk en creatief. En samen met haar vriendin Maud beleeft ze allerlei gekkigheid. Een actiefilm maken en zelf de stunts doen, geen probleem. Oppassen op een kwaadaardige tweeling, het lukt ze. En natuurlijk gaan de meiden ook gewoon naar school...
En daar vond ik vooral dat de representatie on point was. Het is triest maar wel de werkelijkheid. Leeftijdsgenoten die gemeen doen over Teddie en haar Tedmobile. En niet alleen hoe ze Teddie behandelen, ook hoe ze naar Maud deden komt in 'de echte wereld' regelmatig voor.
'Wat goed dat je je zo opoffert ... dat je met Teddie optrekt. Met die rolstoel is ze natuurlijk een blok aan je been.' Ik was zo perplex dat ik even geen woord kon uitbrengen. 'Ik zou dat niet kunnen, een vriendin nemen uit medelijden.' 'Ik ben juist blij dat ik Teddies vriendin ben,' zei ik kwaad. 'Ze is leuk en lief en grappig...' Floortje keek me hooghartig aan. 'Ik gaf je alleen maar een compliment.'
Zulk soort opmerkingen zijn niet oké! En al helemaal geen compliment. Floortje denkt dat Teddie geen goede of leuke vriendin kan zijn omdat ze in een rolstoel zit. En dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. Een rolstoel bepaalt je karakter niet. Floortje impliceert dat iemand in een rolstoel minder waarde heeft dan iemand die het niet nodig heeft. En helaas denken veel mensen net als Floortje. Gelukkig neemt Maud het voor Teddie op. Later zijn er nog een aantal gelijksoortige situaties. En als de opmerkingen aan Teddie gericht zijn bijt ze van zich af. Ze is een pittige tante en is helemaal oké met het feit dat ze in een rolstoel zit. Ze zit goed in haar vel en komt voor zichzelf op. Dat was heel fijn om te zien. Teddie is een gewone meid met hobby's en een beste vriendin. Absoluut niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten of in de slachtofferrol kruipt. We hebben meer van dit soort boeken nodig!
Fat-shaming
Iets wat me tegenviel en totaal overbodig was, is dat de kinderen in hun klas een klasgenootje pesten met haar gewicht. Ingrid krijgt zeer regelmatig opmerkingen naar haar hoofd geslingerd over haar gewicht, ze heeft te maken met fat-shaming. En dit had geen meerwaarde, het voegde niks toe aan het verhaal en het werd ook niet tegengesproken. Niemand kwam voor haar op, ook Ingrid zelf niet. Wat leer je kinderen daar mee? Dat het oké is om iemand te pesten met hun gewicht en lichaam? Dit boek is voor kinderen vanaf 9 jaar. En de maatschappij is al zo gefixeerd op het uiterlijk van mensen en met name vrouwen. Door dit soort opmerkingen in kinderboeken wordt het er bij hun ook al ingeprent. We leven in 2021, laten we de dieetindustrie niet verder voeden. Stop met fat-shaming!
Conclusie
Afgezien van de fat-shaming is dit een heel leuk en grappig boek. Ik heb meerdere malen hardop gelachen en nog wel het meest bij een verhaal getiteld: 'De Tedmobile'. De schrijfstijl is vlot en de verhalen sluiten goed aan bij de belevingswereld van kinderen tussen de 9 en 12 jaar. Met korte hoofdstukjes, humor, sterke personages en kei goeie rolstoelrepresentatie is dit boek zeker een aanrader! Ook voor de kinderen die niet zo graag een boek lezen.
* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloed mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties