Vertaald door Els Brevink

In de eerste twee delen werkte Eve me een beetje op de zenuwen. Ik kreeg geen hoogte van haar en ze werd zó kinderachtig neergezet. Ik was daardoor heel benieuwd naar dit verhaal. Eindelijk vanuit Eve's perspectief lezen. Wie was ze nou echt? Wat ging er in haar om. Ik heb gelukkig duidelijkheid gekregen. Eve is best oké! (Om in Jacob's woorden te spreken, haha)

Content warning:

Het verhaal

Word volwassen, Eve Brown van Talia Hibbert gaat over Eve, de wildste van de drie zussen Brown. Hoe ze ook haar best doet om alles goed te doen, het gaat altijd mis. Wanneer ze een dure bruiloft van iemand verpest, wordt het haar ouders te veel. Tijd dat Eve volwassen wordt! Ze solliciteert bij de bed & breakfast van Jacob Wayne, maar hij ziet dat niet zitten. Totdat Eve hem aanrijdt met haar auto en hij zijn arm breekt. Binnen no time is Eve zijn leven binnengedrongen. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien.

Mijn leeservaring

Over de autismerepresentatie kan ik weinig zeggen. Ik heb geen autisme. Ik ben dan wel neurodivergent, maar er zijn naast de vele overeenkomsten zijn er ook grote verschillen tussen AD(H)D en ASS. Daarnaast zijn ervaringen erg verschillend en heb ik het geluk gehad om in een veilige begripvolle omgeving op te groeien. In mijn recensie wil ik het dus vooral hebben over de onderlinge relatie tussen Eve en Jacob en de metaforische reis die Eve aflegt. Eve leert namelijk een hoop over zichzelf. Waar ze goed in is, wat ze leuk vindt in het leven. Waarom mensen haar behandelen zoals ze doen, waarom vriendschappen moeilijk zijn. En waarom ze veel beter werkt met muziek.

Jacob is als kind klinisch gediagnosticeerd met Autisme. Zijn eigen ouders verwaarloosden hem en waren super validistisch. Gelukkig heeft hij de tweede helft van zijn jeugd bij zijn tante Lucy doorgebracht. En Lucy kan wél goed omgaan met zijn autisme en biedt hem een veilige plek om zich te ontwikkelen.

Wanneer wij Jacob leren kennen weet hij heel goed wat zijn sterke en zwakke punten zijn. Wat hij nodig heeft om zo goed mogelijk te functioneren en wat voor dingen hij absoluut niet in zijn leven wil. En dan stapt Eve zijn wereld binnen. Haha, die combinatie was heerlijk. Ook al hebben ze een nogal stuntelig begin, ze blijken een goede match. Hun brein werkt een beetje op dezelfde manier waardoor communiceren een stuk makkelijker is dan ze gewend zijn. 

Eigenwaarde

De relatie tussen Jacob en Eve vond ik zo mooi. Al haar hele leven wordt Eve betutteld, gecorrigeerd. Jacob laat haar lekker stuntelen. En dat klinkt misschien heel gemeen maar dat was het totaal niet! Eve komt vaak moeilijk op woorden omdat het haar veel energie kost om op een gesprek te focussen. Ze is dan ineens de draad kwijt. Jacob laat haar even rustig nadenken en als ze er echt niet op komt geeft hij haar het woord zodat ze weer door kan met praten. En als ze een verkeerd woord zegt maar hij snapt wat ze bedoelt, dan houdt hij gewoon zijn mond! Hij snapt haar en daar gaat het om. Eve's familie daarentegen, springt gelijk op haar fouten op haperingen met de tekst 'Ik denk dat je dit bedoelt?'. En dat klinkt heel onschuldig, juist aardig en behulpzaam. Maar als het altijd zo gaat komt het heel kleinerend over. Ze behandelen Eve echt als het kleine, jonge zusje. Eve had het nooit zo door maar nu ze met Jacob omgaat, merkt ze dat het ook anders kan. En deze nieuwe manier bevalt haar veel beter!

Nu snap ik eindelijk waarom Eve zo kinderachtig overkwam in de eerdere delen. Haar familie behandelt haar als het kleine domme kind. Maar Eve is absoluut niet dom, haar brein werkt gewoon anders!

Mijn favoriete scene was dan ook eentje waarin Eve opstaat tegen haar familie. Ze is het zat om altijd zo gekleineerd te worden. Ook al bedoelen ze het lief, het is geen prettige ervaring en schaadt Eve's eigenbeeld en gevoel van eigenwaarde. 

Autisme

Dit slotdeel vond ik misschien wel het heftigst. Autistisch validisme vind ik zo gruwelijk! Ook Eve heeft het niet makkelijk gehad. Haar familie begrijpt niet waarom ze niet gewoon een baan kan vasthouden en meedraaien in de wereld zoals ieder ander. Maar ze had het vooral moeilijk met zichzelf. Haar eigenwaarde en zelfbeeld waren niet al te best en ze heeft een hoop (vergeleken met Jacob) kleinere maar erg pijnlijke momenten meegemaakt, die hebben hun littekens achtergelaten. Maar het was mooi om te zien hoe de puzzelstukjes op hun plek vielen. Te begrijpen waarom dingen haar niet lukten terwijl het zo makkelijk leek voor haar 'vrienden'. Om te leren dat ze geen falende mislukkeling is. Eve is er oprecht van overtuigd dat ze dom is (niet dat er iets mis is met dom zijn!) Maar ze is absoluut niet dom. Haar brein werkt gewoon op een andere manier! 

Op een subtiele manier verweeft Talia allemaal mogelijke kenmerken in haar verhaal. Zoals dat sommige autisten het vreselijk vinden om zomaar aangeraakt te worden. Dat is bij Eve en Jacob niet het geval, maar het is een bestaand kenmerk. Eentje waar we met z'n allen alert op kunnen zijn. Raak niet zomaar mensen aan, sta niet zomaar in hun persoonlijke bubbel. Autisme of niet, veel mensen hechten veel waarde aan hun persoonlijke ruimte. Dat is iets wat we moeten respecteren en wat echt niet zo moeilijk is!

De autisme van beide personages werd als iets neutraals neergezet. Niet negatief, niet positief. Het was er gewoon, een deel van wie ze waren. En soms is dat lastig, soms werkt het juist in je voordeel! De manier waarop Talia de ASS heeft neergezet kwam mij heel respectvol over. Maar nogmaals ik heb geen ASS.

Er waren zó veel elementen die ik fantastisch vond maar niet goed onder woorden kan brengen op het moment (mijn ADD medicatie is niet op regel, dus sorry als deze recensie een beetje erg lang en onsamenhangend is...)