Recensie: De ijstuin - Guy Jones
Vertaald door Emiel de Wind, Illustraties van Linde Faas
Het verhaal
Moderne klassieker: De geheime tuin meets Frozen.
Ze stond in een tuin. Een tuin van ijs. Elke boom, elk blaadje, elke steen, elk grassprietje was glinsterend wit. Jess deed haar ogen dicht en daarna weer open. De tuin was er nog steeds. Hij bestond echt. Ze besefte dat ze haar adem inhield, alsof ze bang was om een betovering te verbreken.
Jess is allergisch voor zonlicht. Wanneer ze naar buiten gaat, verbrandt ze meteen. Ze voelt zich eenzaam en geïsoleerd. Op een nacht gaat ze stiekem naar buiten. Ze ontdekt een mysterieuze, schitterende tuin, een plek waar ze eindelijk vrij kan zijn. Maar ze is er niet alleen… Wat wacht daar, wat fluistert daar in die onwerkelijke wereld van ijs?
Mijn leeservaring
Het eerste wat me opviel toen ik dit boek begon te lezen was het prachtige binnenwerk. Het schudblad is bedrukt met allemaal sneeuwvlokken en ook bij elk nieuw hoofdstuk staat een unieke sneeuwvlok. Het zag er allemaal heel mooi uit! Naast de sneeuwvlokken zitten er helaas geen illustraties in.
De ijstuin is in de derde persoon geschreven. Ik had vooraf gehoopt op eerste persoon, om nog meer in het hoofd van Jess te kunnen kruipen. Maar het was tijdens het gelukkig niet erg om vanuit de derde persoon te lezen. Het hielp het verhaal juist!
Verhalen
Jess is gek op verhalen schrijven. Alleen mag niemand die verhalen lezen. Pas als ze haar verhalenbundel af heeft mogen mensen het lezen. Maar als ze tijdens een van haar ziekenhuiscontroles een jongen in coma ziet breekt ze haar eigen regel. Hij ziet er zo ziek en alleen uit dat ze besluit hem een verhaal te vertellen. Als ze thuis komt schrijft ze zelfs speciaal een verhaal voor hem die ze de volgende keer meeneemt.
Door haar ziekte kan Jess niet normaal naar school. Ze heeft eigenlijk geen vrienden. En door middel van haar verhalen sluit ze vriendschap met de jongen in coma. Een beetje een eenzijdige vriendschap, maar hij veroordeelt haar tenminste niet...
Jess wist dat volwassenen het moeilijk vonden om haar helemaal bedekt te zien. Waarschijnlijk hadden ze geen idee waarom een kind kleding moest dragen die het meest geschikt was om bijen mee te verzorgen. Voor hen was het in elk geval duidelijk dat dit kind niet normaal was en daarom medelijden nodig had. Jess wilde niemands medelijden.
Vriendschap
Waar ze ook is, iedereen kan zien dat ze afwijkt van de norm. En iedereen vind daar wat van. Tot ze de ijstuin ontdekt. Een plek waar de zon niet schijnt. Een plek waar ze zichzelf kan zijn. In de ijstuin ontmoet ze Owen, een jongen gemaakt van ijs. Owen heeft nog nooit een mens ontdekt. Dus Jess voelt zich niet raar of anders. Owen heeft niemand om mee te vergelijken en behandelt Jess als een gelijke. De twee sluiten vriendschap, een vriendschap die Jess heel dierbaar is.
Fantasie en werkelijkheid
Het verhaal zit heel goed in elkaar. Fantasie en werkelijkheid wisselen elkaar af en waren mooi in balans. Ik vroeg me vaak af of de dingen in de ijstuin echt gebeurden of dat het een (dag)droom was...
Het was niet altijd realistisch, maar wel heel vermakelijk! En de dingen waar Jess mee worstelt zijn heel herkenbaar. Wanneer je niet naar buiten kan om te spelen, laten mensen je op een gegeven moment stikken, mensen gaan door met hun leven. Mensen die je zielig vinden omdat je niet normaal bent. Maar Jess leert dat het oké is om af te wijken van de norm. Het is oké om anders te zijn, als iedereen gelijk was werd de wereld ook zo saai. Het einde voelde als een mooie hoopvolle afsluiting.
Conclusie
Een prachtig magisch-realistisch verhaal. Ik werd meegevoerd naar een andere wereld, ik vergat de werkelijkheid. Het laat goed zien hoe lastig het kan zijn om op te groeien met een ziekte en geeft hoop op een betere toekomst. Het plot is goed uitgewerkt en de twee werelden vloeiden vlekkeloos in elkaar over! Een top verhaal met een mooie boodschap, anders is oké.
*Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties