Het verhaal

Ravi en de laatste magie is het Kinderboekenweekgeschenk van 2023! In de flat waar Ravi (11) sinds kort woont met haar moeder en broertje, is een gasfornuis ontploft, waardoor iedereen tijdelijk weg moet. Ravi vindt het prima, ze vindt de flat vreselijk. Omdat haar moeder in een rolstoel zit, heeft de gemeente een rolstoelvriendelijk plekje voor ze gevonden in een tehuis voor oude mensen. Dit blijken niet zomaar oude mensen, maar gepensioneerde tovenaars. Het tehuis zit vol kikkers, geheime kamers en goudklompjes. Door de komst van het gezin gaat er iets mis. De machtigste, naarste tovenaar van de wereld (ook stokoud) kan de hele stad veranderen in een ellendig slagveld met ziektes en ratten. Ravi moet hem stoppen. Lukt dat? En gaat ze zich ooit weer ergens écht thuis voelen?

Mijn leeservaring

Dit is het beste kinderboekenweekgeschenk dat ik heb gelezen. Ooit. Het is grappig, eerlijk, inclusief, creatief en heeft een personage in een rolstoel!

Het maakt een handicap/chronische ziekte/disability en hulpmiddel zo gewoon. En dat in een boek dat ontzettend veel mensen in handen krijgen. Het freaking kinderboekenweekgeschenk!! Ik heb weer tranen in mijn ogen als ik denk aan het positieve effect dat dit boek op jong en oud zal hebben. Inclusie, acceptatie en normalisatie!

Rolstoel representatie

Jullie weten hoe belangrijk ik goede disability representatie vind. En dit boek is echt uitstekend. De moeder van Ravi heeft reuma en zit in een rolstoel. Helaas pindakaas moesten ze hun nieuwe appartement snel verlaten na een gaslek en explosie. Natuurlijk mag je dan niet met de lift. Dus haar eigen rolstoel staat nog in het apartement.

Gelukkig heeft ze tijdelijk een leenrolstoel. Zo'n groot, log ding. Notabene met een vervelende afwijking naar rechts. Ik moest zo hard lachten dat er de draak werd gestoken met leenrolstoelen. Ik voelde hem helemaal. Ik heb ook zo'n ding gehad en het is waardeloos. Je kan niet goed zelf hoepelen, hij is veel te breed, je hebt geen steun, hij rijd loeizwaar. En er mankeert vaak van alles aan. Zo ook bij de leenrolstoel in het boek. Daarom duwt Ravi haar moeder. Want zelf rijden in zo'n bagger stoel zit er niet in.

Impact van een chronische ziekte op gezinsleden

Ravi heeft het er moeilijk mee dat ze zijn verhuisd. En dan bedoel ik niet deze tijdelijke opvang, maar de verhuizing naar hun appartement. Ze woonden in een mooi oud huis met allemaal trappetjes. En het was er koud. Als je een beetje over reuma weet, dan weet je dat reuma en kou niet samengaan. En haar moeder kreeg meer last van haar reuma waardoor ze soms een rolstoel moest gebruiken. En dat ging niet handig in een huis met trappen. Daarom moesten ze verhuizen naar een gelijkvloerse woning. Ravi mist het karakter van haar oude huis. Maar eigenlijk stiekem mist ze haar moeder. Ravi zit in een rouwproces.

Als je ziekte vordert, dan is dat niet alleen pittig voor jouzelf, maar ook je omgeving. Ravi rouwt om wat niet meer kan. Om wat altijd zo leuk was en nu niet meer mogelijk is. En dit is een heel normaal en gezond proces. Je moet dingen verwerken.

Maar wat ik zo sterk vond aan dit boek was hoe het tentoonstelde dat een verslechtering van het ziektebeeld niet het einde van de wereld is. Ja, haar moeder zit nu in een rolstoel, maar er valt nog genoeg te beleven. Ze gaan gewoon op een spannend avontuur! En dat vond ik zo ontzettend goed gedaan. Haar moeder is niet zielig, dat wordt ook benoemd trouwens, maar je voelt het in het verhaal.

Ambulante rolstoelgebruiker

Daarbij vond ik het ZO GOED dat er meer bewustzijn voor ambulante rolstoelgebruikers werd gecreëerd. De meeste mensen die in een rolstoel zitten, kunnen nog wat staan en/of lopen, een feit dat veel mensen verbaast. Zo is ook de moeder van Ravi een ambulante rolstoelgebruiker. Soms staat ze op, om bijvoorbeeld op de deurbel te drukken. Of loopt ze de trap op. Langzaam, en met pijn en moeite. Maar het lukt. En het gaat goed. Als ze daarna maar kan uitrusten, legt ze uit. En ik kon wel janken. Dit soort representatie is zo zeldzaam. En als het dan ook nog zo goed wordt verwoord en laten zien. Ik ben hier zo ontzettend gelukkig mee!

Proeflezer

Tenslotte wil ik nog even benoemen hoe ontzettend goed het is dat Sanne een proeflezer heeft gevraagd mee te kijken. Iemand die zelf moeder is en soms van een rolstoel gebruik maakt. Dit is zo'n belangrijke stap als je over disability schrijft. Zorg voor een own-voices proeflezer! Ik hoop dat steeds meer auteurs en uitgeverijen dit gaan doen. Dikke duim!

Conclusie

Het kinderboekenweekgeschenk van 2023 is grappig, leest vlot, voelt helemaal niet als een kort verhaal en smaakt absoluut naar meer. Ik heb intens genoten van Sanne Roosebooms schrijfstijl en ga zeker weten meer van haar werk oppakken. Daarbij ben ik helemaal weg van de reuma en rolstoel representatie in dit verhaal. En dan te bedenken dat zo onwijs veel mensen dit zullen lezen. Dit is een gigantische stap in de goeie richting. Inclusie, normalisatie en acceptatie voor iedereen. Ook mensen met een chronische ziekte, handicap of hulpmiddel. Sanne Rooseboom heeft een ijzersterk verhaal geschreven, leuk voor jong en oud!