Recensie: De grote vossenbuit (De Grote Vos #2) - Justyn Edwards
Vertaald door Elsbeth Witt
Het verhaal
Liz is een goochelaar die antwoorden nodig heeft. Haar vader wordt nog steeds vermist, en topillusionist de Grote Vos lijkt hem niet te willen vinden, ondanks zijn beloften. Liz is vastbesloten om haar vader en zijn meest mysterieuze goocheltruc te vinden, maar daarvoor moet ze wel een onmogelijke diamantroof plegen.
Mijn leeservaring
Eerder besprak ik het eerste deel in deze serie; De grote vossenjacht. Benieuwd wat ik daar van vond? Je leest het hier.
Maar ik kan je wel vertellen dat ik ontzettend enthousiast was en ben, mijn enthousiasme was blijkbaar zo aanstekelijk dat ze een quote uit mijn recensie op de achterkant van De grote vossenbuit hebben gezet. Wat een eer. Super bedankt uitgeverij de Fontein! Was dit tweede deel net zo goed als De grote Vossenjacht? Ja, ik vind van wel. De disability representatie was weer uitstekend, het avontuur aanwezig, het was spannend en ik moest echt goed opletten. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik dit boek ook had verslonden als ik een jaar of tien was.
Goochelen is magisch?
Wat ik zo leuk vind aan deze boekenserie is dat het magisch voelt zonder magie te bevatten. Het gaat hier niet om heksen of tovenaars, maar om slimme kinderen die goed opletten en nadenken. Het gaat om verbanden zien, oorzaak en gevolg, mensen kunnen inschatten en proberen te zien wat er niet is. Goochelen is een creatieve bezigheid waar meer bij komt kijken dan je zou denken. Het is niet alleen een kwestie van oefenen en snelheid, maar je moet ook echt een stukje mensenkennis hebben en weten hoe je mensen om de tuin leidt.
Onderschat me niet
Liz heeft een beenprothese. En ze redt zich prima. In De grote vossenjacht werd Liz al mega onderschat, zowel door kinderen als volwassenen. Dat is in dit boek niet anders. Ze krijgt met allemaal nieuwe mensen te maken (maar we zien ook een paar oude bekenden!) Mensen die (nog) niet weten hoe zelfstandig en zelfredzaam Liz is. Het laat goed zien hoeveel mensen eigenlijk validistische denkbeelden hebben zonder dat ze er bij stil staan. Je zou niet iemand hoeven leren kennen om in te zien dat die persoon niet zielig of hulpeloos is!
Zo ontmoeten we bijvoorbeeld Gemma, zij moet er voor zorgen dat Liz en Charlie op de juiste plek op het juiste moment zijn. Ze is een soort van personal assistent alleen is ze mega chagrijnig en onderschat ze Liz vooral in het begin enorm en is ze best wel bot met wat ze zegt.
Liz keek naar de trap. 'Heb je hulp – ' begon Gemma. 'Het lukt wel,' zei Liz, die een wegwuivend gebaar met haar hand maakte. Ze stond even stil, pakte de leuning stevig vast met haar rechterhand en klom toen voorzichtig omhoog.
Soms kan ze het in haar voordeel gebruiken, dat mensen haar onderschatten. En ze maakt er niet een probleem van wanneer het gebeurt. Maar ik was heel blij dat dit soort opmerkingen in het verhaal zaten. Dit is namelijk de realiteit voor veel mensen met een handicap. Ik hoop dat boeken als deze helpen om mensen te leren dat wij ook van alles kunnen. Het gaat misschien wat langzamer (zoals Liz die moet traplopen) maar we komen er wel. Geef ons die tijd, gun ons die zelfstandigheid. Als we hulp nodig hebben, vragen we er wel om! Gelukkig is Charlie heel geduldig en respectvol, hij wacht altijd rustig tot Liz ook klaar is met traplopen, of laat haar voor gaan zodat zij het tempo kan bepalen. Hij zet geen druk, wordt niet chagrijnig. Hij heeft haar geaccepteerd en dat is fijn. Ik hoop dat kinderen een voorbeeld nemen aan Charlie.
Handicap-humor
Ik hou er van als mensen grapjes over hun handicap maken. Een ander mag geen grappen maken over iemands handicap of ziekte, maar als de persoon het zelf doet is het oké, en daar mag je ook best om lachen. De grote Vossenbuit laat dit goed zien.
'Je hebt gelijk, denk ik,' fluisterde Liz. 'We hadden dit moeten zien aankomen. Als ik genoeg benen had zou ik mezelf een schop geven.' Charlie grinnikte.
Verder zei Liz bijvoorbeeld ook 'Als ik baas van de wereld ben, zal ik overal liften laten plaatsen'. En daar ben ik het helemaal mee eens. Toegankelijkheid voor iedereen!
Het zit niet altijd mee
Wat ik zo fijn vond in De grote vossenbuit was dat het niet allemaal zonneschijn was. Het zit niet altijd mee. Soms heeft Liz het echt wel even zwaar en baalt ze van de moeiten die er bij komen kijken als je een prothese hebt. Ze baalt van de hoeveelheid trappen. Van de pijn die ze er van krijgt. Deze emoties worden benoemt, erkent en dan gaat het verhaal weer verder. Liz redt het allemaal wel, ze is niet zielig of hulpeloos. Soms is het gewoon moeilijk, daar mag ook best ruimte voor zijn. Iets wat De grote vossenbuit op een heel natuurlijke manier bood zonder zieligheid of drama. Er is een goede balans gevonden tussen doorzetten als het nodig is en rust nemen om bij te komen van de pijn.
Charlie knapt
Liz en Charlie doen namens De grote Vos mee aan een nieuwe goochelwedstrijd. Alles wordt weer gefilmd en uitgezonden. En ze moeten verschillende opdrachten doen. Trucs uit weten te leggen, zelf trucs doen. Het is een hele happening. Ze horen in alles samen te werken. Maar Liz heeft het te druk voor Charlie. En hij pikt het niet langer. Charlie is best een timide persoon. Hij is niet snel boos of gefrustreerd. Daarbij denk ik dat hij autistisch is en mijdt hij confrontatie juist. Maar hij maakt enorm groei door in De grote vossenbuit. Hij leert beter grenzen stellen, gaat tegen Liz in. Ik ben echt trots op Charlie. Misschien een beetje gek om dat over een fictief personage te zeggen, maar het is wel zo!
Conclusie
Een spannend avontuurlijk verhaal met de magie van vriendschap, vol intriges. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Ik moest en zou weten hoe dit verhaal in elkaar stak. Hoe het mysterie nou werkelijk zat. En hoe zouden de kinderen het oplossen? En daarbij natuurlijk, hoe zat hun eigen goocheltruc in elkaar? Dit boek zit zo ontzettend goed in elkaar en spreekt de lezer persoonlijk aan. Echt waar, dit boek zou me altijd uit een reading-slump kunnen trekken.
De uitstekende disability representatie geeft dit verhaal nog meer diepte en realisme. Het is leerzaam zonder belerend te zijn. Ik ben helemaal fan van Justyn Edwards en ben ontzettend benieuwd naar het derde en laatste deel. Deze verschijnt in het Engels in augustus 2024, en ik hoop dat hij dit najaar ook bij uitgeverij de Fontein zal worden gepubliceerd!
* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties