Recensie: IJsbreker - Hannah Grace
Vertaald door Jeannet Dekker
Het verhaal
Anastasia Allen heeft één doel in haar leven: een plekje veroveren in het Amerikaanse kunstschaatsteam. Ze werkt keihard om de beste te zijn van het universiteitsteam van Maple Hills. Stassie wil winnen, en heeft daar alles voor over.
Nathan Hawkins is als aanvoerder van het ijshockeyteam gewend de verantwoordelijkheid voor zijn hele team te dragen. Wanneer een klein misverstand ervoor zorgt dat de kunstschaatsers en ijshockeyers de rest van het semester de ijsbaan moeten delen neemt Nathan zich voor dat zo soepel mogelijk te laten verlopen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan met de fanatieke Stassie, die haar frustratie over het delen van de ijsbaan duidelijk laat merken.
Maar dan is er ineens probleem dat Stassie niet zelf kan oplossen. Nathan lijkt ineens de enige die haar kan helpen. De spanning tussen de twee stijgt van alle kanten. Maar Stassie maakt zich geen zorgen. Want verliefd worden op een ijshockeyer… Dat is echt niets voor haar. Of toch wel?
Mijn leeservaring
IJsbreker is absoluut een spicy boek. Ik had gehoord dat er veel seks-scenes in zaten, en het waren er zeker weten veel. Een beetje minder had van mij wel gemogen, maar smaken verschillen natuurlijk. Ik vond het niet altijd bijdragen aan het verhaal of de character arc, dus dan haak ik een beetje af als demi persoon
Maar ondanks dat heb ik onwijs van het verhaal genoten. De relatie die opbloeit tussen Anastasia (Stassie) en Nathan (Nate) was werkelijk prachtig. Ze hebben beide hun issues maar ik vond het echt een leuk stel.
Tijdens mijn eerste studiejaar kwam ik die beruchte vijf kilo aan. Of nou ja, hoogstens tweeënhalf, maar Aaron beweerde dat ik te zwaar was om te liften en sindsdien is er bij mij geen grammetje bij gekomen.
Verstoorde relatie met eten
Anastasia is kunstschaatser en haar ijspartner Aaron is een rotzak... hij bekritiseert haar en haar lichaam altijd. Stelt een dieet voor haar op en loopt altijd te zeiken en op haar te vitten. Hij heeft een aardige kant maar is vooral een emotioneel onvolwassen gast met controle issues... Door zijn toedoen raakt Stassies relatie met eten compleet verstoord. En deze arc voegde voor mij zo veel toe aan het verhaal. De emotionele marteling en eetstoornis maakten Stassie een complexer en completer personage. Het voedt haar beslissingen en reacties. Zonder deze elementen was dit gewoon weer de zoveelste hockey romance vol seks. En daar is niks mis mee!! Maar ik heb graag iets meer emotionele complexiteit in mijn boeken.
IJshockey familie
Nate studeert geneeskunde en het valt hem op dat Stassies relatie met eten is verstoord. Of nouja, hij heeft vermoedens en gaat het gesprek aan. Hij pusht haar niet maar legt dingen uit. Samen werken ze aan haar voedselinname en proberen ze nieuwe recepten uit. En dat was zo wholesome! Het hele team raakt enthousiast over de kokerij, sommigen koken zelfs samen met haar en leren haar recepten uit hun eigen familie en cultuur.
Stassie wordt echt opgenomen in het ijshockey team. Ze hoort er bij. En het was gewoon een found family. Ik hou van found family!!! De jongens steunen haar, hebben lol met haar, willen haar beschermen (op een gezonde manier) en hebben het beste met haar voor. Ik vond het fijn dat het niet alleen de Nate & Stassie show was, maar dat ze genoeg tijd doorbrengen in een groep en met andere mensen.
Rolstoel & toxic masculinity
Nate's beste vriend, huisgenoot en teamgenoot Robbie zit in een rolstoel. En aaaah dit was zo onverwacht maar zo leuk! Robbie is een compleet uitgewerkt personage, en hij was zo'n leukerd. De rolstoel representatie was top en ik vond het fijn dat de jongens hem gewoon accepteren. Dat vond ik sowieso wel bijzonder, maar heel fijn, hoeveel wederzijds respect er in het team was. Ja, ze nemen elkaar in de zeik, maar als het puntje bij paaltje komt staan ze echt voor elkaar klaar. En zo hoort het ook in een team. Toxic masculinity en sport gaan vaak samen, maar dit team heeft een goede coach & captain die de boel op orde houden.
Tropes & therapie
Nog een groot pluspunt, dit boek heeft een dubbel perspectief. Je leest zowel vanuit Nate's als Stassies perspectief en dat vind ik altijd heel fijn bij een enemies to lovers arc. Dan zie je beide personages echt verliefd worden. En vooral de ontkenningsfase is hilarisch haha. En ik vond het heerlijk hoe de sport verweven zat in het verhaal. Ik heb echt een zwak voor sportromance gekregen, helemaal in combinatie met forced proximity zoals in IJsbreker!
Ook de found family trope was aanwezig. Beide personages hebben namelijk een complexe relatie met hun ouders. En dit zorgt voor moeilijkheden als ze een relatie aan willen gaan... maar hoe die dingen werden besproken en therapie werd aangemoedigd vond ik top. Ik hoop dat er steeds meer boeken komen waar therapie in zo'n positief daglicht wordt gezet!
Conclusie
Ik ben echt positief verrast door de disability rep in dit verhaal. Nate heeft migraine, Robbie zit in een rolstoel en Stassie heeft een eetstoornis. En het kreeg allemaal de aandacht die het verdiende. En het droeg bij aan het verhaal. Geen inspiration porn, geen zielig gedoe. Ik vind IJsbreker alle hype meer dan waard!
* Ik heb een e-book als recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties