In plaats van een verhaaltje over zichzelf te schrijven, schrijft Ally haar hele papier vol met het woord waarom. Ten eerste omdat ze weet hoe ze dat moet spellen, ten tweede omdat ze hoopt dat ze ooit eens antwoord op die vraag zal krijgen... Ze weet namelijk niet dat ze dyslectisch is, of wat dat überhaupt is of inhoudt. Niemand op school heeft een vermoeden. Er is altijd gedacht dat ze gewoon niet haar best deed en vervelend gedrag vertoonde om aandacht te krijgen. Terwijl haar opstandige gedrag eigenlijk een schreeuw om hulp was!

Verschillende talenten

In groep acht zitten de kinderen bij meester Daniël, en hij is een veel fijnere leerkracht dan Ally in voorgaande jaren had. Hij probeert kinderen te ontmoeten waar ze zitten in hun leerproces. Hij daagt de kinderen uit maar beseft ook dat de lat niet voor iedere leerling op hetzelfde niveau ligt. Ook houdt hij rekening met verschillende leerstijlen en verschillende vormen van 'intelligentie'. Of beter gezegd; verschillende talenten. Hij creëert activiteiten waar verschillende talenten in kunnen uitblinken. Zodat niet altijd dezelfde leerlingen worden geprezen en de rest zich dom voelt, zich verveelt of vergeten wordt. Het is voor de leerlingen individueel fijn dat er ook aan hen wordt gedacht. Maar ook voor de klas als geheel is het heel positief omdat je elkaar op een andere manier leert kennen en je klasgenoten ineens in een ander daglicht kan gaan zien!

Klassikale waarschuwing? Nee hoor!

Ik vond meester Daniël een hele fijne meester. Helemaal omdat hij bijvoorbeeld afspraken heeft gemaakt met een hyperactieve jongen om hem te kunnen kalmeren zonder dat hij steeds zijn naam moet noemen of hem klassikaal moet aanspreken. Ze vinden manieren om even signaal af te geven zonder dat het de rest van de klas opvalt of het de lessen verstoort. En dat is voor alle partijen ontzettend positief. Want het is heel vervelend als je steeds klassikaal wordt aangesproken terwijl je heel hard je best doet om de boel niet te verstoren. Andere kinderen worden op deze manier ook niet jaloers op de aandacht, ook al is het negatieve aandacht, en het voorkomt dus dat andere kinderen ook aanwezig gedrag vertonen om aandacht te krijgen.

Is het misschien dyslexie?

Meester Daniël heeft al snel een vermoeden dat er meer achter Ally schuilt dan gewoon een grote mond. Hij neemt de moeite om de vraag te stellen waaróm Ally zo opstandig is. Hij neemt de moeite om haar te leren kennen en creëert een veilige omgeving voor haar om toe te geven wat lastig voor haar is. Uiteindelijk stelt hij haar een aantal vragen; of ze wel eens heeft dat ze een ander woord zegt dan ze bedoelt, of ze hoofdpijn krijgt bij het lezen, en of de letters bewegen. Als ze die allemaal volmondig met ja kan beantwoorden geeft hij aan dat hij met school en haar moeder een plan gaat maken om haar te helpen. Om haar als nog te leren lezen. Om te zorgen dat de letters op de goeie manier in haar hoofd komen. En dit doet hij door ook haar andere zintuigen te betrekken. Op die manier worden de weggetjes in je brein beter gelegd en opgeslagen. Een bewezen theorie. Zo mag ze letters in scheerschuim tekenen bijvoorbeeld. Ze gebruikt haar gevoel en haar zicht. Die samenwerking zorgt er voor dat het iets makkelijker in haar hersenen wordt opgeslagen. Ook krijgt ze een gekleurd vel om over de bladzijde te leggen met lezen zodat ze minder snel hoofdpijn of minder heftig hoofdpijn krijgt.

Neurotype, geen leerstoornis

Ik was blij verrast en heel dankbaar voor het feit dat Ally haar dyslexie als neurotype werd neergezet. En niet als leerstoornis. In onderwijsland wordt namelijk vaak de nadruk gelegd op de leerproblemen. In plaats van op de oorzaak van de moeite. Het feit dat het brein informatie anders verwerkt. En dat het niet gerepareerd of opgelost hoeft worden. Nergens was er sprake van dat Ally moet veranderen. De focus lag er juist op dat ze een skill aangeleerd kreeg die andere mensen al eerder hebben geleerd. Maar zij heeft een andere manier van leren en dus andere leertactieken nodig. Een andere manier van áánleren. En dat is precies wat haar nu door meester Daniël wordt geboden. Het wordt niet als een probleem neergezet maar gewoon als een andere manier van denken en dat vond ik heel positief!

Neiging tot superioriteit...

Het einde gaf me alleen een beetje een dubbel gevoel. Er was geen sprake van superioriteit maar het ging wel een beetje die kant op. Meester Daniël laat allemaal bekende mensen zien en de kinderen moeten zeggen waarom die persoon beroemd is. Later blijkt dat historici denken dat deze mensen waarschijnlijk allemaal dyslexie hadden. En deze mensen worden als geniën gezien. Zeker niet als 'dombo's'. En dat sommige mensen het heel slecht deden op school maar toch van alles in hun leven hebben bereikt en geniale uitvindingen hebben gedaan bijvoorbeeld. Daarna zeggen sommige kinderen dat ze haast wensten dat ze ook dyslexie hadden, en dat het cool is. Gecombineerd met wat de auteur in het nawoord zegt; "grote geniën denken anders" krijg ik een beetje een dubbel gevoel. Het gebeurt niet helemaal, maar het kan het idee geven dat dyslectische mensen beter of slimmer zijn dan niet-dyslectische mensen. Alsof hun neurotype en manier van denken superieur is. En dat staat me een beetje tegen.

Ik snap dat de auteur wilde benadrukken dat mensen met dyslexie niet per definitie dom zijn (omdat dit een erg hardnekkig vooroordeel en misopvatting over dyslexie is). En dat er ook hele slimme dyslectische mensen zijn. Dat je een mooi en vervullend leven kan hebben ook al scoor je niet goed op school. Dat snap ik. Maar daarbij hoef je niet de ene groep boven de ander te plaatsen, of hier naar hinten. Daar baal ik van!

Conclusie

Een mooi verhelderend verhaal over de impact van het schoolleven als je dyslexie niet wordt herkend. Over de impact op je zelfvertrouwen en zelfwaardering. Een verhaal over pesten, hoop, groei, vriendschap en (zelf)vertrouwen opbouwen. Een hele grote aanrader maar wel met de voetnoot dat de ene groep mensen niet superieur is vergeleken met de ander. Iedereen heeft eigen talenten maar de een is niet per definitie beter of slimmer dan de ander op basis van hun neurotype.

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.