Recensie: Wegloopdagen - Pim Lammers
Met illustratie van Sophie Pluim
Het verhaal
De vaders van Luca maken steeds vaker ruzie. Zo vaak dat Luca bang is dat ze gaan scheiden. Hij ziet nog maar één oplossing: weglopen. Dan vergeten zijn vaders vast dat ze uit elkaar willen. Maar zijn beste vriend is net verhuisd en hij durft niet alleen. Dus moet Luca op zoek naar een nieuwe beste vriend...
Wegloopdagen is een grappig en ontroerend avontuur over vriendschap en over hoe je jezelf kunt blijven als alles om je heen verandert.
Mijn leeservaring
Ik had dit boek in eerste instantie aangevraagd omdat ik een rolstoel en krukken op de omslag zag staan (en het verhaal klonk me heel leuk natuurlijk). Maar tijdens het lezen kwam ik er achter dat de opa op de omslag van Wegloopdagen dementie heeft. En dat is eigenlijk de representatie waar ik het voornamelijk over wil hebben. Deze vond ik namelijk heel goed gedaan en de rolstoelrepresentatie was prima. De opa heeft zijn been gebroken en daarom gebruikt hij nu krukken en een rolstoel. Maar zodra zijn been is genezen zal hij weer zelf lopen.
Ouders uit elkaar?
Luca zijn ouders maken steeds ruzie, en daar heeft Luca last van. Logisch. Niemand wil dat het thuis niet lekker gaat. Zijn beste vriend is recent verhuisd omdat zijn ouders ook uit elkaar gingen, en Luca mist zijn beste vriend enorm. Hij bedenkt een plan om zijn vaders bij elkaar te houden, een avontuurlijk plan, maar is stiekem best een angsthaas. In het boek stond dit:
Ik weet dat ik snel bang ben. Papa Sam heeft een keer uitgelegd hoe dat werkt, dat ik een te grote fantasie heb en mezelf daarmee bang maak. In het donker verzin ik vaak monsters, spoken of andere enge wezens en die worden dan levensecht. Soms hoor ik ze zelfs rommelen in mijn kledingkast of zuchten onder mijn bed.
Omdat hij zo snel bang is heeft hij een nieuwe beste vriend nodig. Iemand die houdt van avontuur en niet bang is in het donker. Hij hangt een advertentie in de supermarkt en ik moest hier zo van lachen, heel leuk gevonden!
Uitbreken uit de gevangenis?!!
Imane reageert op de advertentie. Imane's opa zit gevangen en ze wil hem uitbreken. Luca’s fantasie slaat natuurlijk gelijk op hol maar ze zijn nu beste vrienden dus hij besluit haar toch te helpen.
En ik ben niet zenuwachtig aan het fantaseren over wat er allemaal mis kan gaan. Zoals dat we achternagezeten gaan worden door grote blaffende waakhonden. Grote blaffende waakhonden met scherpe tanden. Grote blaffende waakhonden met schepte tanden die heel veel trek hebben in kinderbilletjes. Oké, misschien ben ik tóch een beetje zenuwachtig aan het fantaseren.
Ontkenning
Imane wil nog niet aan zichzelf en de wereld toegeven dat het echt niet zo goed gaat met opa. Hij is dementerend en het is niet meer veilig voor hem om alleen te wonen. Dus toen hij zijn been brak is hij overgeplaatst naar een verzorgingstehuis voor “oude mensen die dingen vergeten of die hulp nodig hebben om uit bed te komen en zo”.
Imane denkt dat als opa weer terug in het bos is, hij wel weer zal herstellen, dat dat goed zal zijn voor zijn hersenen. Het is immers bewezen dat je sneller herstelt als je blij bent, en opa is diepongelukkig in het verzorgingstehuis. Hij wil de vogeltjes horen, de boslucht opsnuiven, de bomen om zich heen hebben. In plaats van uit te kijken op een betonnen parkeerplaats.
Ze heeft niet volledig ongelijk. Maar als iemand vergeet dat het gas aanstaat is dat echt gevaarlijk. Dan is het inderdaad niet veilig meer om alleen te wonen, zonder toezicht. Ze is in de ontkenning. En dat is heel logisch. Het is ontzettend moeilijk om iemand achteruit te zien gaan. Helemaal als je heel dicht bij die persoon staat zoals Imane heel close is met opa.
Bosrolstoel
Het verzorgingstehuis staat aan de rand van het bos, opa’s huisje er middenin. Om daar te komen moeten ze dus dwars door het bos heen. En dat gaat niet met een gewone rolstoel. Die komt gelijk vast te zitten in het zand. Gelukkig besefte Pim Lammers dit ook en heeft hij hier ook aandacht aan besteedt in het verhaal. Het verzorgingstehuis beschikt over een bosrolstoel. Deze heeft hele dikke grote wielen die niet zomaar vastlopen in het zand. Maar het is alsnog heel zwaar om iemand in een rolstoel door zand te duwen. Daarom had Imane dus hulp nodig. Ze zou opa niet in haar eentje kunnen duwen als tienjarige. Gelukkig lukt het met z’n tweeën wel.
Opa is een dennenboom
In Wegloopdagen werd opa vergeleken met een dennenboom. In het verzorgingstehuis was hij een gewone dennenboom, maar zodra hij in het bos was, lichtte hij op als een kerstboom en begon hij te stralen, kwam hij tot leven. Dit bevestigde voor Imane dat ze de juiste beslissing had genomen. Nu was hij weer zoals de opa waar ze zo veel van houdt. Ze laat hem vervolgens sudoku’s maken om zijn geheugen te trainen zodat het snel weer beter zal gaan met hem. En natuurlijk kan het een klein stukje helpen, maar het is geen oplossing. Het draait de klok niet terug, opa heeft nog steeds dementie. Het brak mijn hart wel een beetje om haar zo hoopvol te zien, maar ik vond het ook mooi, want het toont haar liefde.
Conclusie
Ik zou nog lang over dit boek kunnen doorpraten, maar dan ga ik dingen verklappen. Dus dat doe ik niet. Ik raad je vooral aan om Wegloopdagen zelf op te pakken en te genieten van dit mooie verhaal over vriendschap, scheiden, dementie, hoop en acceptatie. Met veel humor en een vlotte pen geschreven, ik ga zeker meer van Pim Lammers lezen in de toekomst!
* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties