Toen ik een paar maand geleden de voorjaars catalogus van Kok bekeek wist ik gelijk dat ik de balletschoenen van Aya wilde lezen. De combinatie van ballet, vriendschap, familie en het vluchten voor de oorlog sprak mij enorm aan. En wat ben ik blij dat ik dit boek heb gelezen!

Het verhaal

In het prachtige jeugdboek De balletschoenen van Aya van Catherine Bruton slaat de elfjarige Aya samen met haar moeder en broertje op de vlucht voor de oorlog in Syrië. Ze doet niets liever dan balletdansen, en Ahmad Joudeh is haar grote voorbeeld. Maar in het asielzoekerscentrum lijkt haar droom verder weg dan ooit. Tot ze op een dag mee mag dansen in de klas van juf Helena. Lukt het Aya om haar verleden van zich af te dansen? Dit prachtige verhaal opent je ogen, en laat zien dat vluchtelingen gewone mensen zijn zoals jij en ik.

Met een voorwoord van Ahmad Joudeh, danser bij Het Nationale Ballet in Amsterdam.

Mijn leeservaring

De balletschoenen van Aya heeft nurcode 283. Dit betekent dat het boek geschikt zou zijn voor kinderen vanaf 10 jaar. Hier ben ik het niet helemaal mee eens! Ik snap dat er voor deze code is gekozen. Mensen lezen graag over leeftijdsgenoten, en hoofdpersonage Aya is elf jaar. Maar er zitten behoorlijk heftige stukken in het boek, wat mij betreft te ingrijpend voor een 10-jarige. Nou verschilt dit per kind, op welke leeftijd ze iets aankunnen. Maar als je dit boek voor je kind wil kopen, denk dan even na of je kind heftige oorlogsituaties aan zou kunnen.

Dan nu over op wat ik van het boek zelf vond! Zoals ik al zei sprak de mix van balletdansen en oorlog me enorm aan. Ik zat vroeger zelf ook op ballet en was non-stop aan het dansen. Boeken over ballet zullen dus altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. 

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Aya. Het verhaal start op het moment dat ze een paar week in Engeland is. Wat me gelijk opviel was hoe lief Aya is. Haar vader zijn ze onderweg van Syrië naar Engeland kwijt geraakt en Aya neemt nu de rol van vader op zich. Ze zorgt voor haar moeder en haar kleine broertje Moos. Haar moeder spreekt geen engels en haar broertje is te klein, dus Aya moet met alle overheidsmensen praten. Dat is een zware taak voor een elfjarige!! Ze is dan ook niet gelukkig. Ze heeft geen tijd voor zichzelf en maakt zich enorm veel zorgen. Hoe moet het nou verder. Waarom duurt alles zo lang. Heeft haar moeder al gegeten vandaag?

Op een dag als ze weer in het buurtcentrum zitten, wachtend op de overheidsmensen voor een gesprek, hoort Aya pianomuziek. Het begint van binnen te kriebelen. Het is als een onzichtbare draad die haar naar het geluid toe trekt. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken en neemt stiekem een kijkje. En daar ziet ze het. Een aantal meisjes in prachtige roze balletpakjes aan de barre. 

Van het een komt het ander. Ze meisjes sluiten vriendschap met Aya en Aya sluit zich aan bij de balletgroep. Dansen is een uitlaatklep voor haar. Als ze zich alleen, verdrietig of boos voelt begint ze te dansen. En ze heeft nogal veel verdriet in zich. En angst. Aan het eind van een hoofdstuk staat een stuk schuingedrukte tekst die het verhaal van het verleden verteld. Flashbacks. Zo komt de lezer er achter hoe het leven vroeger was voor Aya.

De manier waarop het heden en verleden verweven werden was erg knap gedaan. Beide lijnen kwamen steeds dichter bij elkaar. Het plaatje werd compleet. Door een situatie in het heden moest Aya terugdenken aan iets van vroeger. Zo kreeg ik als lezer een steeds beter beeld van wat Aya allemaal heeft meegemaakt.

Door de vriendschap tussen Aya en de balletmeisjes wordt duidelijk dat Aya gewoon een meisje is, net als de rest. Ze heeft een heftig verleden maar wil net als de rest lekker lachen, spelen en dansen. Ook was dit een slimme manier om kinderen te laten zien dat je sommige dingen beter niet kan zeggen. Dat bepaalde woorden enorm kwetsend zijn. Doordat je uit het perspectief van Aya leest zie je wat die opmerkingen van anderen met haar doen. Hopelijk pikken de lezers dit mee en zullen ze zulke dingen zelf nooit zeggen!

Conclusie

Een prachtig verhaal over een meisje net als de rest. Een meisje met dromen en een passie voor dansen. Er zitten heftige scenes in. Ontroerende momenten. Maar ook vrolijke personages en humor zoals alleen een kind dat kan hebben. Ik las dit boek met een lach en een traan. En ik hoop dat jij er net als ik wat van opsteekt!

* Van dit boek heb ik een recensie exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.