Zoals jullie weten is mijn goede voornemen om mijn TBR te halveren. Duizendhoog wilde ik al heel lang lezen. Maar ik kwam er niet aan toe. Te veel leuke boeken, je weet hoe dat gaat... Maar wat ben ik blij dat ik hem nu wél heb gelezen. Heerlijk veel drama. Dat smaakt naar meer. Gelukkig zijn er nog twee delen!

Het verhaal

In 2118 is New York de stad van innovatie en dromen. Iedereen wil iets, en iedereen heeft iets te verliezen. Maar dan springt een meisje van een duizend-verdiepingen-tellende toren in Manhattans Upper East Side. Haar dood brengt een schandaal aan het licht dat zowel de elite op de bovenste verdieping als de gewone bewoners van de laagste verdiepingen aangaat. In deze wereld wordt 'wie hoog klimt kan laag vallen' wel heel letterlijk...

Mijn leeservaring

Ik wist dat Katharine McGee van drama hield. Maar zo veel drama had ik niet verwacht! Dit boek bevat zo veel van mijn favoriete elementen. Elite, klasseverschil, het speelt zich af in de toekomst, liefde, vriendschap. Ook twee elementen die mij normaal wat minder liggen maar waar ik nu enorm van genoot. Ik heb namelijk een hekel aan liefdes driehoeken. Maar in Duizend hoog stoorde het me totaal niet. Ik vond het zelfs iets toevoegen! Ook het gekat van de meiden voegde iets toe. Vaak vind ik meiden drama over de top en te dramatisch. Nu paste het perfect in het verhaal en had ik er geen problemen mee.

De progloog trok gelijk mijn aandacht. Het was spannend en intrigerend. Wie is dat meisje. Waarom is ze van de toren gevallen. Is ze gesprongen? Of misschien geduwd. Dit zorgt voor een whodunnit element. Toch lag de focus hier niet op. De focus lag vooral op de onderlinge relaties en alle drama en complicaties.

Het verhaal kwam erg traag op gang. De eerste helft van het boek werd ik overladen met informatie. Er zijn veel verschillende personages en het duurde een poos voor ik de namen aan gezichten had gekoppeld.

"Daarom ging ik ervandoor – om te ontsnappen aan mijn gevoelens voor jou. Als ik maar ver genoeg vluchtte, zou ik misschien een manier vinden om niet meer van je te houden, hoopte ik."

Gelukkig wordt het trage begin ruimschoots goedgemaakt. Zo. Veel. Drama. Ik hou er van! Als je de relaties onderling begint te begrijpen dan gaat er een wereld voor je open. Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in de toren. Ik had er best moeite mee om dit te visualiseren. Want hoe groot is die toren?! Gelukkig stond er op een gegeven moment hoe veel straten een van de onderste verdiepingen in beslag neemt.

De Toren werd naar boven toe steeds smaller, dus in tegenstelling tot Cords verdieping, die maar een paar straten telde, was de 32e verdieping reusachtig. Ze strekte zich uit over de hele breedte van de basis van de Toren, van 42nd Street helemaal tot aan 145th, en van East Avenue naar Jersey Highway in het westen.

Bizar gewoon. Zo veel mensen die de toren niet eens verlaten. Geen echte wind. Geen echte regen. Zelfs geen echte zonneschijn! Alles wordt met technologie nagebootst. Ook zijn alle auto's automatisch en krijgen de rijken al hun berichtjes binnen op hun netvlies. Niet op een telefoon of tablet, nee gelijk in hun oog. Lijkt mij maar niks!

Op de lagere verdiepingen daarentegen, heerst er ernstige armoede. De hygiëne is ver te zoeken. De huizen zijn vervallen. Er is ongedierte. Mensen komen amper rond. De enorme verschillen in de toren is een weerspiegeling van hoe het in de wereld gaat. In bepaalde landen is er een hele scherpe lijn. Binnenin zijn de rijke mensen. Belachelijk onnodig rijk. En daaromheen de hele arme mensen die verhongeren, geen huis hebben of hele slechte huthuizen. De verdeeldheid is enorm en dat zie je ook terug in de toren.

Een grote vraag is maakt geld gelukkig. Wat betekent geld voor jou. Een personages raakt al haar geld kwijt en beland onder in de toren. De manier van leven is zo anders dan ze gewend is. Ze heeft het er zwaar mee maar komt er achter dat je ook zonder geld gelukkig kan zijn. Als ze weer boven in de toren is ontdekt ze hoe nep alles is. Hoe ijdel de mensen zijn. Rijkdom is niet alles.