De duizend hoog trilogie stond al een tijd op mijn tbr. En ik besloot dat het tijd was de serie dit jaar te lezen. Duizend hoog stikt van de clichés maar ik vond het niet erg. Deel twee bleek nog meer clichés te bevatten dan deel een. Het wordt intenser. En ik kan nu niet meer wachten om in deel drie te beginnen. Maar ik loop op de zaken vooruit. Eerst bespreek ik duizelingwekkende hoogte met jullie!

Het verhaal

New York, 2118. In Manhattan staat een wonderlijke supertoren van wel duizend verdiepingen. Leda, Watt, Rylin, Avery en Calliope genieten van een futuristisch glamourleven in de toren vol met hightech snufjes, maar ze houden gevaarlijke geheimen verborgen. Zonder dat ze het doorhebben, worden de vijf tieners in de gaten gehouden door iemand, iemand die wraak wil nemen. In een wereld van duizelingwekkende hoogtes kan één verkeerde stap een lange val betekenen.

Mijn leeservaring

* deze recensie kan spoilers bevatten van deel 1, duizend hoog *

In Duizelingwekkende hoogte wordt een nieuw personage geïntroduceerd. De bloedmooie Calliope. Samen met haar moeder komt ze naar de toren in New York. Ze heeft echter geen idee wat er vlak voor haar aankomst is gebeurd. 

Leda is er klaar mee om gehaat te worden. Om gevreesd te worden. Maar ze heeft het zich zelf toegebracht. Ze is jaloers, boos, verdrietig. Ze heeft een groot geheim en is bang dat anderen haar geheim verklappen. Ze manipuleert en bedreigd om haar geheim veilig te houden. Maar dit kan ze niet alleen. Ze heeft de hulp van Watt nodig. Watt en zijn supercomputer Nadia.

Watt wil van Leda af. Hij wil weten wat er die ene avond nou precies gebeurt is. Hij wil Leda laten bekennen. Maar de enige manier om dat te doen is om te zorgen dat Leda hem aardig gaat vinden. Dat ze hem gaat vertrouwen. Om dit te bereiken trekken ze veel samen op. Gek genoeg wordt het steeds makkelijker om te doen alsof hij haar aardig vindt... want doet hij nog wel als of??

Het verhaal stikt van de clichés. Verboden liefde, enemies to lovers, het luxeleven is niet zo geweldig als het lijkt. Rijk zijn en wensen dat je gewoon was. En zo voort. Normaal gesproken heb ik het niet zo op de clichés. Maar bij deze serie past het perfect. Het is een intense soapserie waar werkelijk wat gebeurt!! Mensen doen zich anders voor als ze zijn. Raken verstikt in hun eigen web van leugens. Alle soap elementen zitten er in. Maar het is een intens verhaal. Er zit tempo in. 

Katharine McGee is een dramaqueen. En dan bedoel ik niet dat ze zich aanstelt. Nee ze is de queen van drama. Ze weet precies wanneer wat moet gebeuren. Ze verliest de aandacht van de lezer geen moment. Het boek is aan de dikke kant maar ik vloog er door heen. Ik moest en zou weten hoe het afliep met de personages en hun (liefdes)leven. 

De focus in duizend hoog lag vooral op Avery. In dit verhaal lag de focus voornamelijk op Leda. Ik ben erg benieuwd wie er in torenhoog de spotlight steelt. Het einde van Duizelingwekkend hoog is weer een grote cliffhanger. En ik moet weten hoe het afloopt. Niemand kan na dit deel nog weglopen.

Conclusie

Ik kan je vertellen. Dit boek was nog sterker dan Duizend hoog. Geen dip. Geen slap tussendeel. Geen ik-werk-ergens-naar-toe-maar-ik-weet-nog-niet-hoe-het-loopt-dus-ik-doe-maar-wat. Nee dit is allemaal perfect uitgedacht. De timing klopt, de personages kloppen. De balans tussen drama, actie, liefde en verraad is precies goed. Ik kan niet wachten om te lezen wat Katharine McGee nog meer voor ons in petto heeft.