Ondergang - Tine Bergen

Het heeft even geduurd. Maar ik heb het slotdeel van de 'het college' trilogie uit. Dit lag aan mij. Niet aan het boek. Ik ben een mood lezer zoals jullie weten. En ik was niet in de mood voor een thriller. Want het boek was net als zijn voorgangers ijzersterk en super spannend.

TRIGGERWARNING: zelfmoord, tienerzwangerschap, seksueel misbruik, pedofilie

Het verhaal

Zeven Japanse leerlingen komen tien dagen naar het College voor een uitwisselingsproject. Alles is tot in de puntjes geregeld, tot blijkt dat de bus met leerlingen en begeleider is verdwenen onderweg van de luchthaven naar school. Niet veel later ontvangt de schooldirecteur een doos vol afgesneden haar… en de mededeling dat er elke ochtend verder gesneden wordt, tot hij voor iedere persoon in de bus een vrijwillige vervanger kan vinden.
Wat volgt is een helse speurtocht naar de verdwenen leerlingen, waarbij iedereen de ander wantrouwt en beschuldigt. Niemand wil alleen staan in deze race tegen de klok, maar tegelijkertijd onderschat iedereen de kracht van de groep…

Het College is een psychologische thrillerreeks over een seriemoordenaar die graag manipuleert. Dus kiest hij slachtoffers, maar ook daders. Hoe makkelijk is het om mensen te doen moorden? Ondergang is het derde en laatste deel in de serie.

Mijn leeservaring

Laat ik beginnen met: dit is een heel heftig en intens boek. Hou hier rekening mee. Kijk even wat ik als triggerwarning heb genoemd en besluit zelf of je dit boek wil lezen.

Net als in onderbuik en onderstroom wordt het verhaal vanuit meerdere perspectieven verteld. We horen Nina's bedenkingen en verdenkingen door middel van de blog dat ze bijhoudt. In de normale tekst kijken we door de ogen van Lotte. De mensen die verdwenen zijn laten ook van zich horen! Of de ontvoerders. Dat is niet helemaal duidelijk. Ze hebben op sociale media een account aangemaakt genaamd 'bus 23'. Hier stellen ze eisen en maken ze hun vervolg stappen duidelijk als er niet aan de eisen wordt voldaan. En dan zijn er nog de zwarte pagina's. Twee soorten zelfs. Er is zwart met kattenpootjes. Dit is het verhaal van iemand die verdwenen is. En de gitzwarte pagina's geven een kijkje in het hoofd van de dader. Het meesterbrein.

Ik ga natuurlijk niet verklappen welke twee personen er achter de zwarte pagina's verschuilen. Want dat zou een gigantische spoiler zijn. Maar de een had ik halverwege het boek uitgevogeld. Een logische maar interessante keus vond ik het. En de ander was een complete verrassing.

Ik vind dit zo bizar. Ik heb zo veel theorieën gehad. Maar geen daarvan klopten. Ook in dit deel probeerde ik natuurlijk uit te vogelen hoe het zat. Maar ik kwam er gewoon niet achter. Ik was er zo zeker van dat ik het wist. Maar op de laatste paar pagina's snapte ik pas hoe het daadwerkelijk zat!

Tine Bergen speelt met je hoofd. Ze stuurt je gedachten precies waar ze je hebben wil en komt dan met een plottwist waardoor je de kluts kwijt bent. Wonderbaarlijk hoe veel je kan doen met woorden.

Dit blijkt ook wel in het verhaal. De manier van handelen deed me sterk aan terrorisme denken. Kies de kwetsbare mensen en manipuleer ze om iets te doen 'for the greater good'. Kies slachtoffers en maak er daders van. Er is zo'n dunne lijn. Je kan ook dader én slachtoffer zijn. Alles is niet zo zwart en wit als we soms denken. Woorden zijn zo krachtig. Ze kunnen prachtig zijn, maar ook levensgevaarlijk. Hoe zet je er iemand toe om te moorden?! Simpelweg door woorden... en hoe dun is de lijn tussen moord en zelfmoord?

Dit kwam niet uit het boek zelf. Maar ik moest er na aanleiding van het verhaal wel aan denken. Er is tegenwoordig veel heisa rond de GGZ. Ellenlange wachtlijsten. Dit kan niet. Dit zou niet moeten kunnen. Mensen die keihard hulp nodig hebben en die hulp niet kunnen krijgen. Het is al zo moeilijk om om hulp te vragen. Hebben mensen eindelijk de moed verzameld, zoeken ze de hulp die ze nodig hebben. En dan is er een veel te lange wachtlijst. Bergen laat zien hoe belangrijk het is om hulp te zoeken. Passende hulp. Want zonder die hulp kan het flink mis gaan.

Ze benadrukt dan ook in haar dankwoord dat ze de keuzes van haar personages niet aanmoedigd: "Alle keuzes die mijn personages maken, maken ze in de functie van het verhaal dat ik wil vertellen. Maar dat wil niet zeggen dat het goede keuzes zijn, laat staan dat ik ze wil aanmoedigen."

Ook geeft ze allerlei websites waar je terecht kan als je ook met soortgelijke gevoelens kampt of meer informatie wil. Dit is supergoed en zou standaard moeten zijn! Alleen een beetje jammer dat er alleen Vlaamse bronnen zijn en geen Nederlandse. Misschien iets om mee te nemen voor in de toekomst?

Conclusie

Een duister en sterk verhaal. De motieven van de dader worden uitgelegd zonder de acties goed te praten. Je krijgt inzicht in het waarom. Het hoe is me nogsteeds niet helemáál duidelijk maar misschien heb ik gewoon dingen gemist. Tine Bergen weet als geen ander hoe je de aandacht vasthoudt. Deze serie is geweldig uitgewerkt en uitgedacht. Een dubbele boodschap, verborgen hoop en heel veel verdriet, onbegrip en wanhoop. Ik ben fan!